چشم آفتاب

در انتظار تو می نشستند ثانیه ها اما تو از آنسوی زمان می شکفتی نرم نرمک از هر شیار پنجره سرک می کشید خورشید و مهمان غوغای گنجشککان می شد شاخسار بید پیر در خالی دستانم رها می شد خطوط پیکر بلورینت و در جانم  فریاد می کشید  هزاران هزار خورشید کومه ام از لحن خنده هایت  پر می شد از اشتیاق و کلام افروخته می شد  از داغ نوازشهای تو چشم آفتاب را یادت هست خمار ویرانی "ما" بود

من و تو

من و تو یکی دهانیم

که با همه آوازش

به زیبا تر سرودی خواناست.

من و تو یکی دیده گانیم

که دنیا را هر دم

                    در منظر خویش

                                        تازه تر می سازد.

نفرتی 

از هر آنچه بازمان دارد

از هر آنچه محصورمان کند

از هر آنچه واداردمان

                               که به دنبال بنگریم

دستی

که خطی گستاخ به باطل می کشد.

من و تو یکی شوریم

 از هر شعله ای برتر

که هیچ گاه شکست را بر ما چیره گی نیست

چرا که از عشق

رویینه تنیم.

و پرستویی که در سر پناه ما آشیان کرده است

 با آمد شدنی شتابناک

خانه را

         از خدایی گمشده

                              لبریز می کند.

احمد شاملو (ا.بامداد)